Pokój Ja Wam daję, pokój mój
Usłyszałem dziś na Mszy bardzo wyraźnie. Nie taki, jaki daje mi moja codzienność. Jest on piękny, ale często mało wymowny, pogłębiony. Szukam coraz mocniej czegoś więcej i głębiej. I nie czuję w tym poczuciu jakiejś pychy. Raczej, spełnienie. To poszukiwanie pokoju wypełnia mnie od środka. Moja codzienność daje mi dużo bezpieczeństwa, lecz często wieczorem przy rachunku sumienia widzę jak jest powierzchowna, słaba, naiwna, bez pasji. To, co buduje moje wnętrze, może także uformować. To znaczy, że będzie w tym fundament, okazja do nabrania kształtów (na razie zacząłem od brzucha). Tylko w takim wymiarze mogę formować także innych i tak jak Jezus powiedzieć komuś: pokój ci daję, Jego pokój zagości teraz w Twoim wnętrzu.

Jeśli mnie ktoś zna dłużej, to wie, jak wielkiego bzika mam na punkcie piłki nożnej. Lubuję się w niej, jest dla mnie smaczkiem. Środa z ligą Mistrzów jest ortodoksją.
Pomyślałem sobie, że dziś wpis będzie bardziej sportowy. Nie są to moje słowa, ale zasłyszane w jednej ze wspólnot. A są one m.in. takie:
po prostu gramy w zwycięskiej drużynie z coachem, który rozpracował technikę przeciwników;
napastnikiem, który wie, że strzeli decydującego gola;
bramkarzem, który ma pewność, że żadnego kiksa nie puści
i co najważniejsze – z sędzią, który zna już wynik meczu.

Tylko co jeśli trener po meczu podejdzie i zapyta skąd jesteś, bo niespecjalnie cię kojarzy?

„Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim” Mt 4, 20

Jakie czasy, taka sieć…
Na tym mógłbym zakończyć, bo być może siedzisz przed kompem już od paru godzin. Zobacz, ile nam to zabiera czasu?! Ten czas jest zwykle przepracowany, ważny. Ale… W tym tygodniu coraz mocniej przebija się przez moje serce prosta myśl: Trzeba czasem coś zostawić, by móc usłyszeć Jego głos.

Jak wiele rzeczy zagłusza mnie, moje serce; zasłania i zabiera to, co cenne (w Jego oczach). Taki mi przychodzi dziś tekst na myśl: „Póki żyjemy na ziemi, niech się zmieni nasze usposobienie, bo jesteśmy jak glina w ręku mistrza: otóż tak samo jak garncarz, gdy lepi naczynie,a ono mu w ręku skręci się albo skruszy, na nowo je tworzy. Gdy przecie przedwcześnie je włoży do pieca, już go więcej poprawić nie może.” (Klemens Rzymski, Drugi list do Rzymian)
Ile razy Pan Jezus musiał na nowo tworzyć, kreować Apostołów. Jak wiele musiał w to włożyć swojej pracy. Bezcenne. Dlatego, że wszystko zaczęło się od prostego: oni NATYCHMIAST poszli za Nim. Nie „za chwilę”’ nie „za moment”, nie „zaraz”. Natychmiast, już, teraz. To jedno złapanie fali Jezusa wystarczyło. W końcu pierwsi uczniowie byli rybakami i znali się na falach. To Boże WiFi trafiło na podatny grunt.
Jakie czasy, taka sieć.
Idę, router zadziałał.

Ostatni weekend był wspaniały. Więcej wolnego, pogoda dopisała. Spacer wreszcie przyniósł sporo satysfakcji. Złapać oddech to podstawa pracy duchowej. Na bezdechu nic nie uda się zrobić, a raczej „spłoszyć” świeży powiew tlenu w postaci Bożego słowa lub dobrej jakże potrzebnej rozmowy z drugim człowiekiem. Trudno także wtedy poprowadzić uwielbienie. Potrzeba inhalacji.
Czytam dziś teksty wielkanocnych czytań i wciąż są we mnie żywe. Hmmm, ciekawe to słowo: żywe. W końcu Apostołowie mieli zobaczyć z-martwych-wstanie. Wyszło jednak „szydło z worka”. Nie byli w stanie podnieść się z prostego wniosku: to jednak się stało! Życzenia się spełniają. Chcieli żyć i być wolnymi? No to się stało!
Co czylibyśmy, stając przed pustym grobem w wielkanocny poranek? Może zdumienie i zachwyt, a może lęk i obawę? Tak, Chrystusa tam już nie ma i nie należy Go szukać w miejscu pochówku. Wśród tych raczej, którzy chcieli być wolni a On uczynił ich wolnymi.
Bardziej wolnymi.
Jezus ostatniej niedzieli pytał każdego z nas: kochasz bardziej?
Błogosławiony jest ten, kto uwierzył, chociaż nie widział i nie dotykał, błogosławieni jesteśmy, kiedy mówimy nasze codzienne „tak” Panu życia, nawet gdy wszystko wokół wydaje się mroczne i ponure. (Jan Chryzostom)

Lepiej wyjść na spacer niż na debila.
Ta niezbyt twórcza i poetyczna zasada zapewne drzemała w Tomaszu. Dlatego uciekła. Wyszedł.
Człowiek, z którym Jezus wymienia bardzo ciekawe spostrzeżenia. Jest taki fragment, w którym wszyscy Apostołowie wpatrzeni w Jezusa jak w obrazek, zupełnie rozumieją Jego słów. Jedynie Tomasz chce wgłębić się w te słowa i pyta w Ewangelii Jana: „Panie, jak możemy znać drogę, dokąd ty idziesz?”(zob. J 14, 1nn) To było kluczowe zdanie dla Tomasza. To z Jego powodu, przeżywający odejście Jezusa Apostoł, wyszedł z Wieczernika i wrócił dopiero na ósmy dzień po Zmartwychwstaniu. Kompletnie zaskoczony, rozbity i niewierzący swoim kolegom. No własnie! On nie wierzy kolegom, przyjaciołom. Bardzo chce znać Jezusa i jako jedyny (!) chce go dotknąć. Tomasz, zwany Didymos, czyli bliźniak. Chciał być jak Jezus. Chciał być drogą dla innych a nie słuchać i kopiować.

Kilku rybaków, celników, egoistów, pyszałków spotkało Boga. Z fajtłap stali się ludźmi twardo stąpającymi po ziemi, którzy pójdą na cały świat i oddadzą życie za Prawdę. Zobaczcie, jak oni są różni. Każdy reaguje inaczej! Dziś w Ewangelii chłopaki wracają do swoich zajęć i … „leją wodę” (jak uczniowie na sprawdzianie.
Posilcie się!-mówi Jezus. Dokładnie tak, bo głodni jesteśmy.

Rzekł do nich Jezus: Chodźcie, posilcie się! Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: Kto Ty jesteś? bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę. To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał. (J 21,1-14)

Jezioro, ognisko, blask, ciepło, wspólnota – tyle dziś pięknych mazurskich skojarzeń w tej Ewangelii. Cudowne zdania z dzisiejszego Słowa Życia.
Rozkoszuję się. Zupełnie inaczej niż Apostołowie.
Najciekawsze jest to, że nie ma ich tam wszystkich… Liczę i wychodzi mi…7!
Siedmiu!
Siedmiu strapionych życiem, próbujących po-wstać po Jezusowym zmartwychwstaniu i wrócić do codzienności. Zamiast Siedmiu Samurajów, to mamy tu Siedmiu Samych W Raju swojego smutku.
Wystarczy jeden gest, jedno przypomnienie i…pieczona ryba na brzegu smakuje inaczej.
Apostołowie byli niedaleko od brzegu, kiedy łowili. A dali się złowić przez Jezusa. Bądź w sieci 🙂
A jednak Siedmiu Samurajów.