Tak po prostu usiąść.
Tak zwyczajnie.
Bez pośpiechu, bez nadęcia, lecz nie bez sensu.
Utraty.
Taka obecność, która daje poczucie wolności.
Spełnienie przychodzi z czasem, potem, za chwilę, trzy momenty, może dwa.
Nasze zmysły świrują albo zasypiają, bo nie ma tu dla nich nic atrakcyjnego. Nic do oglądania – kawałek hostii w monstrancji. Nic do słuchania – cisza.
https://pl.aleteia.org/2016/11/24/nic-do-ogladania-tylko-kawalek-hostii-nic-do-sluchania-tylko-cisza-o-co-chodzi-w-adoracji/
Olsztyn, ul. Morwowa 10
8.00 – 18.30
czw 8.00-22.00
On jest.

Słowo daję
Pan Bóg powierzył Ci kapitał.
Dał Ci 5 talentów.
To sporo. Tyle wystarczy.
Co z nimi zrobisz
Zakopiesz / podzielisz się
za
5
4
3
2
1
.
.
.

Właściwie mamy mieć otwarte dłonie, bo obecnie nawet nie bardzo możemy się z kimś w normalny sposób przywitać.
Mamy mieć uśmiech… w oczach, bo tylko one wystają z tych maskowych kagańców.
Mamy poruszać nogami w stronę drugiego, bo coraz częściej jesteśmy zamknięci w jakiś ramach, w domu w bezruchu.
Mamy nadstawić uszu, żeby słuchać. Choć po prawdzie już jest łatwiej, sterczą już te uszy od noszenia maski.
Mamy mieć bogate wnętrze, którym warto się podzielić. A wnętrze coraz większe, zapewne od podjadania 🙂
Mamy mieć olej w głowie, a może wystarczy oliwa w lampie. I światło, które prowadzi do celu. Jak panny za Oblubieńcem.

W sumie odkryłem (być może) powód, dla którego oliwy nie zdobyły owe panny. Po prostu: trafiły na godziny dla seniorów 🙂

Święci.
Są różni. Brodaci (to najczęściej dotyczy mężczyzn), inteligentni (dotyczy raczej wszystkich), z pasją (bardziej skłaniam się ku kobietom).
Oni zwykle mieli wybór. Tak. Święci męczennicy. Różnego stanu i zawodów. Pełni planów, które ktoś obciął siekierą, nożem, etc. Można o niektórych powiedzieć, ze stracili głowę dla Pana Jezusa. Dosłownie. Inni oddali, raczej mało dobrowolnie swoje kończyny lub narządy, zanim to było modne.
Czego uczą w piątek? Postu. A post jest w jakiś sposób tęsknotą. Czegoś nie posiadam lub b świadomie rezygnuję. Post uczy podobnie jak świętość. Obie drogi wyznaczają horyzont. Coś w swoim życiu oddaję. Dla Świętych Męczenników ta droga w pewnym dość nieoczekiwanym momencie kończy się nagle. Już nic więcej w wierze nie zrobią, może ktoś nawet ich stratę opłacze rzewliwymi łzami.
Na pewno w swoim prostym życiu przypominają przyjemność oblaną subtelnością i ciepłem wnętrza. Choć na ogniu czasem spaleni, owoc ich męki dla wielu stał się inspiracją, iż wiarę trzeba wyznawać a nie chować w kieszeni z różnymi przyborami teraźniejszości.
A nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności. Zdało się oczom, że pomarli. Ich zejście poczytano za nieszczęście, a oni trwają. Mdr 3, 1-3

Wszyscy święci balują w niebie, to tak zasłyszane z jakiegoś czasu mojej (że tak zażartuję) młodości. Od razu przypomina mi się słowo napomnienia św. Augustyna: lepiej chociaż nauczcie się tańczyć, bo Aniołowie w niebie nie będą wiedzieć, co z Wami zrobić. Ot taka myśl mi się zrodziła w dzień Wszystkich Świętych. Dokonać się może to w naszym życiu a zakończy śmierć, pewna i jedyna. nie myślę o niej, chociaż z racji jednorazowości wydaje się to jednak trudne.
Zatem
Mam jeszcze kawałek i chciałbym go dobrze wykorzystać. I dziś przypominają mi się wyświechtane słowa: Kościół to nie muzeum dla świętych, ale szpital dla grzeszników. Szkoda już tych zmarnowanych szans. Tyle jednak przede mną, tyle przed Tobą. Dziękuję, że potykasz się ze mną o korzenie wspólnych wartości.

Grzesznicy są zawsze tacy sami; święci są zawsze inni. (Źródło nieznane)

x A, HollyGang