Dzień zmartwychwstania nie był paradoksalnie dla uczniów czasem odpoczynku czy biernego oczekiwania. W tym dniu wszyscy gdzieś biegną, dokądś się udają. Najpierw niewiasty – idą do grobu z wonnościami, lecz jeszcze szybciej stamtąd wracają. Potem biegną do grobu Piotr i Jan; kiedy zaś okazuje się, że grób jest pusty, wracają do Wieczernika. Dwaj inni uczniowie wyruszają do Emaus, ale wracają czym prędzej do Jerozolimy. Nie jest to więc spoczynek śmierci, w tej szalonej bieganinie objawia się Życie.
Zawsze możesz powiedzieć, ze była zmiana czasu i nie zdążyłeś na z-martwych-wstanie. Może dopiero w tym wyraźnie odhaczyłeś „wstanie”?
Alleluja! I krok do przodu pośród zabiegania.

Tobie, Adamie, rozkazuję: Zbudź się, który śpisz! Nie po to bowiem cię stworzyłem, abyś pozostawał spętany w Otchłani. Powstań z martwych, albowiem jestem życiem umarłych. Powstań ty, który jesteś dziełem rąk moich. Powstań ty, który jesteś moim obrazem uczynionym na moje podobieństwo. Powstań, wyjdźmy stąd! Ty bowiem jesteś we Mnie, a Ja w tobie, jako jedna i niepodzielna osoba.
/ Starożytna homilia na Świętą i Wielką Sobotę
A-dam po-wstanie. Tak zrobi z Tobą Bóg. Możesz poczuć się nieswojo, jeśli święconka przeszkadza i zasłania. Jezus nie przyszedł dla jaj.
Mówi dziś św. Ambroży z Mediolanu:
Nie adorujemy pustego grobu, ale Chrystusa Zmartwychwstałego! Nie wpatrujmy się niemy kamień, ale w tabernakulum, tam, gdzie jest ukryty Ten, który żyje dla Eucharystii; nie celebrujmy na zimnym marmurze, ale na ołtarzu Jego Ciała i Krwi; nie przynośmy kwiatów, które marnieją, ale dobre czyny, które są skarbem w niebie.
[wykład Ewangelii według św. Łukasza, 10.140n]
Niech dziś nie zabraknie Ciebie w Komunii. Proszę Ciebie i zachęcam, On może więcej niż ci się wydaje, niż możesz sobie wyobrazić, wymalować w przestrzeni swojej wyobraźni.

Panie Jezu, nie jestem krzyża Twego godny,
nie jestem godny,
ale głodny.

I chcę za Tobą mówić:
Pragnę…
„Zbudź się o śpiący i powstań z martwych a zajaśnieje Ci Chrystus” św. Paweł do Efezjan

Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu, przez słowo krzepiące. (Iz 50,4)
Bardzo lubię ten fragment. Jest taki świeży, jak wszystko, co krzepi, nadaje siły, wzmacnia, wydobywa ze mnie siłę do pokonania wszystkich przeszkód.
Od razu przypomina mi się ten wspaniały tekst pap. Franciszka:
Kapłanom przypominam, że konfesjonał nie powinien być salą tortur, ale miejscem miłosierdzia Pana, zachęcającego nas do czynienia możliwego dobra. Mały krok, pośród wielkich ludzkich ograniczeń, może bardziej podobać się Bogu niż poprawne na zewnątrz życie człowieka spędzającego dni bez stawiania czoła poważnym trudnościom. Do wszystkich powinna dotrzeć pociecha oraz impuls zbawczej miłości Boga, działającej tajemniczo w każdym człowieku, niezależnie od jego ułomności i upadków. Evangelii gaudium, 44
Niezależnie od jego ułomności i upadków. Ważne słowa, ważne postanowienie, by być. A zaraz po tym czytam, że Judasz pokrzepiony pieniędzmi, przychodzi, by ucztować wraz z Jezusem i uczniami. Hmmm, pan Jezus zdążył jeszcze zaprosić go do Komunii a potem również jemu umył nogi…
Konfesjonał zszywa życie. Nigdy tak nie myślałem, a dziś do mnie dotarło. Kapłan zszywa życia dzięki Jezusowi. Sakrament i jego łaska są igłą i nitką, a on tylko fastryguje, zszywa, łata.
Czasem uda się uszyć zupełnie nowe ubranie na nowe życie. Prawda?
Na koniec cytat brata w kapłaństwie: Diabeł nie ma kolan – nie klęka. Jak często uginam swoje kolana? Ciągle za rzadko, za krótko, za mało… (ks. Tomasz Szałanda)

Bardzo poruszająca jest ta ilustracja. Wszyscy na sobie, wzrok rozbiegany, skutecznie poszukujący. Gra w chowanego rozpoczęta. Schowany jest zdrajaca. Raz, dwa, trzy szukam. Wszyscy jacyś tacy przejęci, ale nie tym, co trzeba. Pan Jezus w jednej chwili odsłania dramat wspólnoty: jeden już podjął decyzję i się wyłączył z niej. I to głupie pytanie, takie usprawiedliwiające: ja Panie? Jakby zaraz mieli zaśpiewać „to nie ja była Ewą, to nie ja skradłam niebo”.
Tylko jeden zdradzi? Ale który skutecznie?

Pocieszające jest dziś słowo z I-go czytania: Pan mnie powołał już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki Mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: Tyś Sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię. (Iz 49, 1-2)
Słodko-gorzka ta zabawa w chowanego.

Po Niedzieli Palmowej wielkim chce być nie tylko poniedziałek. Pan Jezus idzie dziś do domu Łazarza, gdzie tradycyjnie blisko Pana są Maria i Marta. We wcześniejszych fragmentach Ewangelii można wyczuć woń, zapach ich kuchni. Zrazu przypomina mi się taki zapis z Pieśni nad Pieśniami:
OBLUBIENICA: Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak ukochany mój wśród młodzieńców. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki memu podniebieniu. Wprowadził mnie do domu wina, i sztandarem jego nade mną jest miłość. Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłości. Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie. OBLUBIENIEC: Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama.
(por. Pnp 1,1-2,7)
Dla sióstr ta wizyta to idylla. Łazarz, ich brat, z grobu wstał, Pan przychodzi do nich. Słowo Żywe jest pośród nich. Nie budźcie ze snu. Niech woń spotkania rozpościera się wokół nas, wszystko tak smakuje, że do deseru to jeszcze daleko. Zapach olejku nardowego uderza w nozdrza tak mocno, że tylko dwie osoby pozostają w rzeczywistości. Jezus, który Marii w euforii daje namaścić swoje nogi i włosami wygładzić. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki memu podniebieniu. (por. Pnp 2, 5-6)

A druga osoba?
Na scenę dziś wchodzi Judasz z Iskariotu. Szemranie już się zaczęło, jego słowa są jadem. Wyraźnie to pokazuje Jan Apostoł. Zapewne po wielu latach, przypominając sobie tę scenę, widzi w Judaszu podwójne standardy, dwulicowość. Może czuje się po prostu oszukany? Miał go za porządnego, takiego przysłowiowego „dobrego człowieka”. Jan mówi o nim-złodziej. A Izajasz dziś tak: To mówi Pan: Oto mój Sługa, którego podtrzymuję. Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. (Iz 42, 1) Nawet do złodzieja przyszedł…do knotka o nikłym płomieniu.

Pięknie dziś Ewangelia pokazuje wiarę tych osób. Każdy w coś naprawdę wierzy.
A my? ja? ty?
Piękno wiary po chrzcie nie ma terminu ważności. Te cechy się nie starzeją. Możesz je jednak przykryć maseczką wygód, wonią wyborów, kremikiem ucieczek zaszpachlować. To wszystko sprawi nowy lifting, a co w środku?

Na zewnątrz lux!
A wewnątrz reflux!

W tym najbliższym tygodniu jak w soczewce rozegra się na Twoich oczach (mam nadzieję) niezwykły dramat. Mnóstwo scen, kilka dobrych dialogów, puenta, jakiej każdy z nas powinien oczekiwać. Jak pięknie to brzmi, prawda?
Nie bądź naiwny/a. Kurtyna po tych scenach się nie podniesie, ona rozedrze się na dwoje;
scena zostanie wstrząśnięta (a nie zmieszana) tembrem głosu Chrystusa „Pragnę”;
rozdarte będzie przynajmniej jedno, Piotrowe serce.
„Czyż i ty nie byłeś razem z Galilejczykiem?” – słyszę i ja.
Przyznać się, nie przyznać; odejść, uciec, schować palemkę do kieszeni; wiwatować z tłumem wszystko, co wykrzyczą; czy jednak mieć jedno, absolutnie moje zdanie.
To wszystko słyszę w kolejce do spowiedzi. Tłum, jakby mało wiwatuje, bardziej skupiony
Najpierw
oddech…skupienie, pracę palców, zgrzyt zębów, nierówne przekładanie ust, rozedrganie i jakaś niepewność
czuję się jak osioł; przychodzi jednak myśl, że Pan wjechał na ośle; podchwytuję to jakieś niezrozumiałe wytłumaczenie
sapanie, wstyd, bo czas się zbliża
wątpliwości
ciężar, aż boli w krzyżu
przyklęknięcie
drewno…drzazgi…ból
upadki, wyznanie

-„Dziś ze mną będziesz w raju”
-co proszę?..
-Idź, nie grzesz więcej.

A może jednak osioł…

Mam problem z tym Panem Jezusem… zdawkowo niedawno usłyszałem na jednej z prób. Celne zdanie. Pomiędzy kolejnymi dźwiękami, wyśpiewaniem jakże podniosłych peanów modlitewnych, muzycznych majstersztyków, wciąż nas coś boli. To jakiś pierwszy rys wniosków po ostatnich Lidzbarskich Duchowych Inhalacjach, czyli wieczorach uwielbienia.
Śpiewasz, modlisz się, a ten kusiciel i tak ci w głowie chce namieszać. Zwodzi, zawiązuje pysk, sypie piaskiem po oczach. W końcu to już prawie czterdziesty dzień postu.
Mam problem z Panem Jezusem… Masz tak czasem? Ja też.
O tym w najbliższym czasie, w tygodniu, codziennie.

On ma klucz i umie go przekręcić. Nie nad tym się jednak zastanawiaj. Bardziej nad tym, jak ON znalazł takie wspaniałe drzwi do otwarcia?
Odpowiedź przyjdzie w tym tygodniu. Najpierw w euforii (prawie niektórym palma odbiła!), potem ze zdradą za plecami, dźwiękiem srebrników, łaskoczących każde ucho; z zapewnieniem Piotra, które zweryfikuje szybko pianie koguta, ze szmatą mokrą od umycia ciała zdziwionych chłopców, którzy za chwilę staną się mężczyznami, hegemonami wiary. Z krwią i blizną. Z historią, która ma swój „gwóźdź programu”: pusty grób.
Krok po kroku.
Ja idę.

Trwa ten wielki post-ęp i trwa. To dobry, smakowity czas. Boży czas wzruszania ziemi naszych serc, okopywania, intensywnego nawożenia Słowem Bożym,
naświetlania słońcem sakramentów i Miłości,
nawadniania Duchem Świętym.
czas dany i zadany.
Ma doprowadzić mnie do rzeczywiście głębokiego nawrócenia ku Bogu, do głębokiej modlitwy.
Nie do powierzchownych wzruszeń. Nie do kilku kwaśnych owocków, ukrytych w gęstwinie liści samozadowolenia.
Wróciłem z rekolekcji, które głosiłem dla młodzieży u księży saletynów.
Zanim tam pojechałem, chodził za mną oklepany już tekst „wypłyń na głębię”. W sumie saletyni mają swój kościół na ul. Morskiej… Wypłynęliśmy i nikt nie utonął. Jednak post-ęp
Dobrej niedzieli i radosne selfie na koniec